Saudade ♡ Bitterzoet bijkomen in Portugal

Soms zijn er plekken op aarde die iets met je doen. Waar je keer op keer naar teruggaat, omdat je het gevoel dat je er krijgt als je er bent, opnieuw wilt beleven. Portugal is zo’n land voor mij. Ik kom er nu voor de vierde keer en ergens voelt het al een beetje als thuiskomen. Want op de een of andere manier is Portugal, ongepland, maar niet onbewust, de plek waar ik naartoe ga als ik op zoek ben.

De vorige keer was alweer acht jaar terug en dus werd het wel weer eens tijd. Acht jaar en een leven geleden, lijkt het. Want de persoon die hier toen langs de oevers van de Douro liep, was nog niet waar ze nu is. Ja, ik was toen ook al zoekende, maar ik ben nu niet meer op zoek naar mezelf. Niet zoals toen, althans.

Op reis ben ik altijd de beste versie van mezelf. En dus verlang ik thuis altijd naar die Mandy. Die vrijheid bij de horens vat en er een feestje mee viert. Leven volgens die visie vond ik altijd lastig. But I’m slowly but surely getting there. Ik heb het knopje gevonden en ingedrukt en nu is er geen weg terug. En dat is helemaal oké, want het voelt goed. Ook al doet het tegelijkertijd ook pijn, want ik neem hierdoor afscheid van een gedeelte van mezelf dat mij heel lang heeft geholpen, een leven waarin ik prima functioneerde en ook gelukkig was. En toch klopte het niet. Verandering was onvermijdelijk.

Dat bitterzoete gevoel, dat ingewikkelde verdriet, een onbestemd verlangen naar iets of iemand waar je niet naar terug kunt… Daar hebben de Portugezen een prachtig woord voor. Ik denk eigenlijk wel dat het mijn favoriete woord ever is. Want ik hou van ongrijpbare woorden die zich eigenlijk niet laten vertalen. En dit is er zo eentje: saudade. Het is een soort van melancholische mengeling van gevoelens van verlies, gemis, afstand en liefde. Een nostalgische hunkering naar het verleden. Heimwee en weemoed. Maar de liefde voert de boventoon, want die blijft. Altijd. Saudade wordt ook wel de nationale emotie van Portugal genoemd. En op dit moment in mijn leven is saudade mijn lijfspreuk. En dus kon ik eigenlijk ook niet anders dan onverhoeds afreizen naar Portugal. Dit moest zo zijn.

En dus ben ik weer hier. First stop: Porto. Daar waar de herfstblaadjes naar beneden dwarrelen terwijl het overdag nog tropisch warm is. Waar mensen in de brandende oktoberzon in de rij staan voor gepofte kastanjes, maar ’s avonds onder een dekentje wegkruipen als de zon plaats maakt voor de maan.

En dus laat ik Portugal mij een knuffel geven als een long lost friend. En een beetje van mijn saudade verdwijnt door dit fijne weerzien. Maar ik weet ook: saudade hoort bij het leven en ik omarm het, want het is eigenlijk supermooi om overspoeld te worden door emotie, om zoveel te kunnen voelen. Want dan weet ik dat ik mezelf ben en leef volgens mijn regels. Dan durf ik te leven alsof ik voorgoed op reis ben. Dan ben ik vrij. Dan klopt het.

P.S. Vind je het leuk om me te volgen op mijn reis? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief. Ik ben hier ongeveer een maandje en ben van plan om meer blogberichten te schrijven. Je kunt me ook via Instagram volgen. Bedankt voor je interesse 🙂 Oja! En wil je reageren? Schrijf dan een comment, vind ik heel leuk ♡