Verrassende zoete verleidingen aan een kolkende rivier

Het leek zo’n goed idee: een huisje boeken, een uurtje buiten Porto. Om nog even het weekend door te brengen voordat ik de grote stad weer in moest. Ik koos voor het stadje Amarante, want ik wilde nog even een nieuwe plek ontdekken deze reis. En dus keek ik naar het busschema vanuit Coimbra en ging ik googelen op de plaatsnamen. Toen ik Amarante invoerde verscheen er een plaatje van een prachtige brug en ik was verkocht. Dus ik boekte een busticket en een huisje aan de rivier. Google vertelde me: ‘Bezoekers zullen zeker onder de indruk raken van de natuurschoonheid van het nabijgelegen gebergte Serra do Marão, wat vanaf Amarante met indrukwekkende landschappen verrijst. En de rivier Tâmega, de langste zijarm van de Douro die in Galicië ontspringt en door het hart van de stad stroomt en de pittoreske huisjes aan beide oevers van de rivier accentueert.’ Wauw. I’m in. let’s go.

And let me tell you: Google had helemaal gelijk. Als je rondloopt in Amarante heb je echt het gevoel alsof je middenin een ansichtkaart staat. Wonderschoon stadje. En mijn huisje? Perfectie. De eerste avond vond ik een klein supermarktje en kookte ik even wat in mijn keukentje. Lucinda, de eigenaresse van het huisje, had vers brood en kloosterkoekjes van de plaatselijke bakker voor me klaargelegd. Met huisgemaakte jam, honing uit de eerdergenoemde bergen, twee soorten wijn waaronder een vinho verde (jonge wijn) en die heb ik echt ontdekt deze reis en een handgeschreven briefje om mij welkom te heten. En toen ging het zonnetje ook nog schijnen terwijl ik een avondwandeling maakte en werd ik getrakteerd op een hele mooie zonsondergang.

So far, so good, denk je nu. Maar het bleek de stilte voor de storm. Want… ik kreeg weer een SMS’je van de Portugese overheid: ‘Heavy wind/rain in your regio. Risk of flooding. Protect yourself.’ Are you kidding me?! Toen ik het bericht een paar weken terug kreeg, zat ik ‘veilig’ boven op een berg, nu zit ik in een dal aan de oevers van een rivier! En die rivier was al aardig aan het kolken en ik zag dat de esplanade al volledig onder water stond. Sjongejonge, oktober in Portugal. Normaal gesproken nog warm en zonnig, niet in 2023 helaas. Gelukkig viel het mee. Ja, het regende veel, maar het zonnetje was er af en toe ook en een overstroming heb ik gelukkig niet meegemaakt. Maar om nou te zeggen dat ik me daar helemaal niet druk om heb gemaakt… Dat nou ook weer niet. Op het moment van schrijven ben ik al in Porto, dus don’t worry. Ook dit heb ik overleefd 😉

Ik liep trouwens niet constant met zorgen over natuurgeweld rond in Amarante. Want dit stadje bleek nog ergens anders bekend om te staan en ik wist dit niet. Maar op de een of andere manier vlogen me, terwijl ik er rondliep, de piemels om de oren! Koelkastmagneten van het mannelijk lid, ansichtkaarten met snikkels, sleutelhangers met prachtexemplaren van leuters, zelfs fallusfluitjes. En ik bleef verbaasd achter… Dit was wel het laatste dat ik had verwacht te vinden terwijl ik aan het souvenirshoppen was. ‘Mevrouw, verkoopt u misschien ook iets leuks zonder snikkels? Mijn moeder heeft geen flesopener in de vorm van een plasser nodig.’

Maar langzaam maar zeker werd me duidelijk waar deze obsessie over het mannelijk geslacht vandaan kwam. Blijkbaar staat Amarante niet alleen bekend om haar prachtige setting aan de rivier met eeuwenoude granieten brug, nee, dit stadje is ook beroemd omdat je hier in de bakkerijtjes penis cakes kan kopen… Een soort eclairs in de vorm van een penis incl. ballen. Are you kidding me? Nee, weer niet. Serieus. En hele schattige omaatjes verkopen ze hier op de hoek van de straat. Ik maak echt geen grap. Blijkbaar vieren ze hier allerlei feesten waarbij het toeppasselijk is om je vrienden en familie een soort penisbanketstaaf te geven. Om iemand een gelukkig en vruchtbaar nieuw jaar te wensen bijvoorbeeld. Maar in juni vindt blijkbaar de meeste penisactie plaats, want tijdens het dorpsfestival worden hier de meeste zoete piemels verkocht: van minikoekjes tot enorme joekels, gevuld met crème… Guttegut…

Subtiel is het allemaal niet. Het schijnt zelfs de normaalste zaak van de wereld te zijn om hier als jongeman zo’n zoet exemplaar cadeau te geven aan je date. Weer een keer wat anders dan rozen of oesters… Waar deze penisobsessie nu precies vandaan komt blijft onduidelijk, maar het is een eeuwenoude traditie. Ik kocht er eentje, gevuld natuurlijk, en hij was heerlijk. Wel belachelijk duur, trouwens. Goeie manier om toeristen geld af te troggelen, maar wel een beetje lullig 😉

Langzaam maar zeker begint nu het einde van mijn reis. Ik mocht laat uitchecken uit mijn gele huisje wat wel even heel fijn was. Lazy Sunday. En dus had ik nog even tijd om te scrollen door mijn foto’s van afgelopen week. Want ik was even zo verblind door al die piemels (als je de tekst hierboven niet hebt gelezen, is dit een hele foute zin), dat ik bijna vergeet nog wat te vertellen over mijn laatste dagen in universiteitsstad Coimbra.

Ik vertelde eerder al dat Gemma, mede-workawayer en partner-in-crime bovenop de berg, ook naar Coimbra kwam en ik heb haar meegenomen naar alle mooie plekjes. De mooiste bibliotheek ter wereld waar ze vleermuizen houden om insecten te bestrijden (verboden om foto’s te maken helaas), de universiteit waar het ons lukte om het universiteitscafe te infiltreren voor de goedkoopste lunch, de botanische tuin waar we net voor sluitingstijd nog naar binnen glipten om er even later uitgegooid te worden door de ’tuinpolitie’ die driftig op z’n fluitje begon te blazen toen ik nog een foto wilde maken van een mooie herfstboom 🙈 En na al dat wandelen (26.000 stappen!) vonden we dat we wel wat lekkers verdiend hadden en dus bestelden we in Pastelaria Briosa, de bekendste bakkerij van de stad, het allergrootste op het menu: een mega-meringue. Die we natuurlijk helemaal niet opkregen, haha! Stuiterend terug naar het hotel waar we later op de avond nog even dineerden en cocktails dronken. Een fijne dag, ondanks het onwijs slechte weer.

En nu ben ik dus terug in Porto, daar waar het begin deze maand begon. Mijn derde bezoek aan deze mooie stad met een rauw randje. Toen ik de stad binnenreed voelde het even als thuiskomen en dat kwam precies op het goede moment, want vandaag heb ik even een shitdag. Dat is niet gek gezien de omstandigheden. Nu het laatste stuk van mijn reis begint, ben ik steeds meer met thuis bezig. Maar een thuis heb ik niet meer, dus waar ga ik naar terug? Helemaal als ik me op reis zo thuis voel een lastige gedachte. Ik weet dat het goed komt, maar je leven omgooien gaat soms gepaard met hele moeilijke dagen. En die mogen er ook zijn en ze zijn zelfs nodig, denk ik.

Dus vandaag geef ik me over aan saudade. Saudade naar iets, naar iemand, naar mijn vorige leven, naar een oude versie van mezelf, naar mijn veilige haven. Maar voor nu is mijn veilige haven en tijdelijke thuishaven nog even Porto. En laat ‘porto’ nou ‘haven’ betekenen in het Portugees. Ik weet nu al dat ik, als ik straks terug ben in Nederland, ontzettend veel saudade ga voelen naar Porto, naar Portugal. Maar ik ben hier nog. Dus ik leg m’n laptop nu weg en ga de stad in nu het nog kan. Want Porto is mooi, maar Porto by night is magisch. And magic makes everything better.

Schrijf je in om een mailtje te krijgen wanneer ik iets nieuws plaats!

Laat dit veld leeg als je een mens bent: