Na een klein weekje reizen in Portugal was het vrijdag tijd om naar de plek te gaan waar ik wat langer zal verblijven. Want tijdens deze reis ga ik ook aan het werk. Via vriendin Monique die as we speak ook aan het rondtrekken is in Portugal, kwam ik op de site Workaway terecht. Want dé manier om goedkoop te reizen is om een plek te vinden waar je kan werken tegen kost en inwoning en daar is het platform Workaway voor. Ik vond de Engelse Rachel op die site. Het was eigenlijk de allereerste die ik aanklikte, maar het voelde gelijk goed. Ze woont samen met een hond en een kat ergens in de Portugese bergen en heeft hulp nodig met klusjes in en om huis en tuin. En er stonden een paar foto’s bij en op eentje werd ik direct verliefd. Als workawayer zou je namelijk verblijven in een cabin op haar land. En die cabin, dat houten hutje… keek mij aan. Die ene foto van de buitenkant vertelde me dat ik daar wel even goed zou zitten. En dus schreef ik Rachel. Haar antwoord: je bent welkom, je bent alleen niet de enige, er komt dan ook een Spaanse en wie het het eerste komt, mag de slaapplek kiezen: in de cabin of in de kelder van mijn huis…
Nu snap je dat ik alles op alles zette om als eerste bij Rachel te komen, die cabin… it has my name on it!! Het bleek dat de Spaanse en ik op dezelfde dag zouden aankomen: vrijdag de 13e. Ai, zou dat een voorteken zijn… en what do you know? Rachel appte dat ze ons allebei tegelijk kon ophalen van het busstation, want we zouden zo goed als tegelijkertijd aankomen. Damn… dus dat wordt dan een muntje opgooien als we allebei voor de cabin zouden willen gaan… Ik had al de 1e bus, vroeger komen kon dus niet. Ik nam zelfs een omweg met de bus, want de rechtstreekse reed pas in de avond. Kortom: mijn hoofd draaide even overuren. Leren loslaten, tsja, dat is ook altijd een streven, helemaal als je op reis bent is het handig als je dat kan. Ik moet zeggen dat het me steeds beter afgaat, maar in dit geval lukte het even niet zo goed.
Vrijdag de 13e kwam. Ik stond megavroeg op, de eigenaresse van het hostel waar ik sliep was zo lief dat ze me ondanks het tijdstip een lift naar het busstation gaf nadat ze me nog allerlei lekkers toe stopte voor onderweg. En na een tweetal heftige busritten door de Portugese bergen, kwam ik aan in Seia. Aan de voet van de Serra da Estrela, een prachtig, bergachtig natuurgebied. Rachel pikte me op en vertelde me: de Spaanse, ze heeft vertraging, dus ik haal haar later wel op. Alsof de wolken opeens verdwenen! Dus ik mag kiezen! Die cabin, die is van mij! En zo geschiedde: ik mocht erin trekken.
Maar die wolken die even als sneeuw voor de zon verdwenen, pakten zich toch weer samen. Ook in Portugal deed de herfst zijn intrede. De vermoeidheid die op de loer lag, sloeg toe. Die vroeg even aandacht en mijn lichaam was er wel even klaar mee. Dat was te verwachten na de gekke weken die achter me lagen. En de Portugese zomer nam even in alle hevigheid afscheid met enorm heftige regen- en onweersbuien de eerste nacht. De cabin trilde op zijn grondvesten, maar bleef fier overeind staan. Dus mijn eerste dagen waren een beetje dubbel, maar gelukkig hoefden we nog niet zoveel te doen en konden we dus even rustig aan beginnen. De Spaanse had een naam: Gemma, en we konden het direct goed met elkaar vinden. Het plan voor ons beiden is om hier bijna twee weken te zijn, dus dan is het wel handig als je elkaar ligt en dat zit dus wel goed. Ook Rachel zat de eerste dagen niet zo lekker in haar vel, gaf ze later toe. Maar langzamerhand beginnen we allemaal wat meer aan elkaar te wennen.
Je leeft hier het simpele leven: back to basics. Na mijn laatste, luxe hostel met zwembad, fancy handdoeken, airco, een douchecabine met watervalkraan en massagestralen, een jacuzzi, wel even wennen! Maar dit is echt wel even prima. Mijn cabin is fijn, echt even mijn eigen plek. Of nouja, ik deel hem wel met een boel achtpotigen, de grootste heb ik maar Willem genoemd en mijn huishagedisje heet Heidi. Gelukkig ben ik een dierenvriend, niet zo bang aangelegd en heb ik mijn klamboe meegenomen. De klusjes die we voor Rachel kunnen doen bestonden tot nu toe o.a. uit olijven plukken, druivenranken snoeien, koken, hout sprokkelen, hond uitlaten. Helemaal prima dus. Ik heb o.a. mijn heerlijke, herfstige pompoensoep gemaakt en versgebakken granola. Rachel maakt zelf yoghurt, dus daar past wel wat huisgebakken granola bij.
Herfst in Portugal dus. Met af en toe regen en wind, maar nog best aangename temperaturen, gelukkig. In mijn hoofd is het soms ook even behoorlijk stormachtig en dan helpt het als ik even lekker bezig ben. Dus ik begin mijn draai hier wel te vinden. Plus: kijk naar dat uitzicht vanaf mijn cabin… Man, wat een goede plek is dit. Ik heb altijd al een tijdje in een hutje willen zitten waar ik kan schrijven. En dat mag ik nu even doen in mijn vrije uren. Dus ik probeer daar even heel erg van te genieten. En ook al lukt dat niet altijd, omdat meer rust betekent dat je meer tijd hebt om na te denken, helpt het sowieso al dat ik op zo’n mooie plek ben. Al is het maar een vlaag van de geurende oranjebloesem, een zonnestraaltje door het slaapkamerraampje van mijn cabin, de wolken die aan komen rollen over de bergtoppen of een merel die recht voor mijn raam zit als ik aan het schrijven ben terwijl de regen op het dak tikt. Klein geluk is hier nooit ver weg. Dus ik pluk geluk waar ik kan en dan wordt het vanzelf een beetje beter.
P.S. Hieronder de foto’s. Het begint met de plaatjes van mijn heerlijk, luxe hostel met superleuke papegaaien! Daarna foto’s van Aveiro, een vissersstadje dichtbij dat hostel en daarna de foto’s van mijn cabin in de bergen waar ik als workawayer aan het werk ben bij Rachel 🙂
2 Reacties
Mooi verhaal weer Mandy.
Zoals jij het beschrijft zijn de foto’s niet nodig.
Dank je wel!