Van een cabin naar een capsule

Weet je nog? Dat ik even hemel en aarde bewoog om als eerste boven op een berg te komen zodat ik in die droomcabin mocht? Dat is bijna twee weken geleden. Twaalf dagen heb ik het volgehouden daar bovenop die berg. Maar het werd tijd om verder te gaan. Die cabin… Het was een haat-liefdeverhouding uiteindelijk. In het begin was het een heerlijk huisje. Fijne schrijfplek met prachtig uitzicht op de bergen van de Serra da Estrela.

Maar al snel liet de cabin me haar ware aard zien. Het hielp natuurlijk ook niet mee dat het weer omsloeg. En behoorlijk… daar las je eerder al over. Het werd steeds kouder en natter en het begon steeds meer op een horrorfilm te lijken. Zoals wel vaker werd ik ondanks liters DEET lekgeprikt door iets. Ik kwam er alleen niet achter door wat nou precies. En dus gingen Gemma, de andere workawayer, en ik op onderzoek uit. We vonden het volgende, ik noem het even bewijsstuk A: in mijn dekbed zat een spin. Zo eentje waar je toch liever niet een bed mee wilt delen, zeg maar. Bewijsstuk A was niet alleen. Rondvliegend in mijn klamboe vond ik namelijk bewijsstuk B. Bewijsstuk B was klein genoeg om door de mazen van het net te glippen. Mogelijk een of ander steekvliegje/mugje, zo eentje waar je niet samen mee wil slapen als je allergische reacties krijgt bij beten/steken. Maar bewijsstukken A en B hadden een feestmaal. Nachtenlang konden ze zich uitleven. En ik zag de bulten met de minuut uitgroeien tot compleet nieuwe lichaamsdelen.

Maar, mijn bed was weer bug free, dus ik kon weer rustig slapen. Toch? Ja, toch? Maar nee, niets was minder waar… een paar nachten later vond ik bewijsstuk C. En bewijsstuk C… die had zijn hele familie meegenomen. Wat het waren weet ik nog steeds niet, wat ik wel weet is dat het geen bed bugs waren en aangezien het 2023 is en we middenin bed bug hell leven in inmiddels een groot deel van Europa, toch een gerusstelling. Desalniettemin: welke bug dan ook, je wilt ze niet in je bed! Godsamme, HOUDT DIT DAN NOOIT OP?! Ik kan veel hebben wat betreft beestjes, dat hadden jullie inmiddels door, maar de maat was vol. En dus verliet ik de cabin en trok ik bij Gemma in. Maar een matrasje op de grond in de kelder… Nee, ook dat was niet ideaal en dus boekte ik een bus terug. Als soort van afscheidscadeautje van de k*tcabin (zei ik dat hardop?) haalde ik m’n duim nog even open aan het slot. En dus stapte ik compleet gehavend in de bus die me terug zou brengen naar de bewoonde wereld. Je kunt het meisje wel uit de stad halen, maar de stad niet uit het meisje. Dat idee. Je zag de buschauffeur denken (want ja: het was dezelfde kerel): die vrouw lijkt op die dame die ik twaalf dagen geleden hier af heb gezet, maar nee, dit is denk ik haar verwaarloosde tante ofzo.

Anyway, voordat ik jullie vertel hoe die verwaarloosde tante een hostel zonder ‘s’ boekte en weer langzaam zichzelf werd, nog even terug naar het avontuur op de berg, Want niet alles was een living hell daar hoor. In het weekend hoefden we niet te werken en stond er een tripje naar bergdorp Cabeça op het programma. Dit schilderachtige dorpje staat bekend als de kersthoofdstad van Portugal. Elk jaar versieren ze hier alle mooie leistenen huisjes met kerstversiering van natuurlijke oorsprong. Daar was nu helaas nog niets van te zien, maar de charme van zo’n bergdorpje is al genoeg. En dus dronken we een kruidentheetje in het enige cafeetje in het dorp en hadden we even best goede gesprekken met z’n drietjes. Over de liefde, muziek, the UK (waar we alle drie hebben gewoond) en reizen. Op de terugweg vulden we nog wat flessen met vers bergwater, want soms, lees: nu, smaakt het drinkbare kraanwater hier even tijdelijk niet zo lekker. Rachel vertelde dat ze dan waarschijnlijk weer even een sloot chloor erdoorheen mixen. Ik zie dan even zo’n mannetje voor me dat 1 taak heeft, maar even heeft verzaakt en er dus maar even wat meer ingiet. Ik gaf nog geen licht in het donker, maar ik was wel blij met wat bergwater, dat smaakt toch beter 😉

Met Gemma klikte het en het was dus eigenlijk helemaal niet zo erg dat we de laatste nachten even een pyjamaparty hadden in de kelder. Ze was tenslotte ook nog jarig: ze werd 23 op de 23e. En dus kon ik haar ’s ochtends verrassen met slingers, ballonnen, een cadeautje en huisgebakken brownie. Ik heb haar er uiteindelijk ook van overtuigd dat ze de berg maar moest verlaten. Tijd voor een echt feestje: een cocktail in de stad. Je wordt maar een keer 23! En dus komt ze deze kant op. Ze boekte een hostel op 2 minuten loopafstand van mijn hotel (toevallig het hostel waar ik acht jaar geleden sliep) en we gaan Coimbra, want daar ben ik nu, maar eens even onveilig maken. Twee verwaarsloosde tantes out on the town, dat kan nog wel eens uit de hand lopen…

Gemma is nog jong en onbezonnen, maar tegelijkertijd ook erg volwassen. Ze weet heel goed wat ze wil en wat is het toch fijn als je dat op die leeftijd al weet. Soms ben ik als millennial wel eens jaloers op Gen Z. Die hebben het op sommige vlakken zoveel makkelijker als wij. Het tegenovergestelde is ook waar, trouwens, I know. Reizen heeft ‘Gen Z Gemma’ alleen nog niet veel gedaan, maar ze kan niet wachten om de wereld te ontdekken. Ze droomt weg bij de verhalen die ik vertel en soms voel ik me dan even heel oud 😉 Maar wel oud en wijs, want met het ontdekken van de wereld ben ik begonnen toen zij nog niet eens op school zat. En dus neem ik haar de komende dagen mee, onder mijn vleugels, en beantwoord ik haar vragen. Want wat kan de wereld toch ingewikkeld zijn, soms. Maar niet als je iemand naast je hebt die heel graag haar reiswijsheden wil delen. Het voelt bijna alsof ik een stokje overdraag. Maar als ik dat zeg, voel ik me weer oud en afgeschreven en dat is ook weer niet mijn insteek. Ergens begin ik misschien wel aan een soort tweede jeugd, ofzo. Jong ben ik misschien niet meer, oud ook niet. Onbezonnen niet, onbekommerd misschien? Wat betreft reizen dan.

Over een paar dagen ben ik weer terug in Porto, daar waar deze reis begon, begin deze maand. En als je hebt meegelezen kun je je misschien nog herinneren dat er een woord zich maar blijft herhalen in mijn hoofd. Saudade… Een Portugees woord dat zich niet makkelijk laat vertalen, omdat het een ingewikkeld gevoel omschrijft, iets dat tussen verdriet en liefde ligt, een soort melancholische mengeling van gevoelens van verlies, gemis, afstand en liefde. Een nostalgische hunkering naar het verleden, naar iets of iemand waar je niet naar terug kunt. Je jeugd bijvoorbeeld. Toen het leven nog zoveel simpeler was. Maar nu ik ouder en wijzer ben, weet ik dat saudade bij mij en mijn leven hoort en vind ik het heel erg mooi. Want saudade voelen kan niet iedereen, geloof ik. Net zoals kippenvel krijgen van muziek. Ik weet nog niet zo lang dat niet iedereen dat kan ervaren. En dat soort ‘superpowers’ mag je omarmen, dan wordt het leven vanzelf weer simpel.

En dus wil ik graag saudade vereeuwigen. Op mijn huid die soms kippenvel krijgt van een mooi liedje, onverwacht vriendelijke mensen of juist verdriet. Want zelfs mijn huid kent saudade. Dus die tattoo, die komt er. Maar ik vertelde net dat ik niet onbezonnen ben, dus ik laat het idee om hem hier nog te laten zetten, waarschijnlijk toch varen. Ook al was dat natuurlijk wel mooi geweest. Maar reizen en vliegen met verse inkt is misschien niet zo verstandig. Hoe dan ook: het wordt een goede afsluiter. Van deze reis, van een periode. En tegelijk ook een begin, de start van iets nieuws, het volgende avontuur. Saudade kent tenslotte altijd twee kanten.

Maar… eerst nog even de komende dagen. Mijn reis is nog niet voorbij. Ik ben dus in universiteitsstad Coimbra, de derde stad van Portugal. Ik was hier acht jaar geleden ook en ik ben blij dat ik weer terug ben. Coimbra is een fijne plek, helemaal na twaalf dagen op die berg. Ik slaap in een hotel met capsulekamers. Je weet wel: van die compacte boxen waar alles in zit dat je nodig hebt, behalve een raam. Nu zou ik daar eigenlijk niet zo snel voor kiezen, maar mijn gedachte was: geen ramen betekent geen beestjes die naar binnen kunnen kruipen, hahaha! Na die cabin met overal kieren en een voordeur die alleen van binnen dicht kon, wel een verademing. Het hotel zit in een oude autogarage en is heel mooi gerenoveerd. Het XL-bed is ongelofelijk fijn, en die douche, die handdoekken, dat ontbijt, de rust… AAAH, ik ben er weer hoor. Obrigada, Coimbra, ik kan er weer tegenaan! Heb zo na mijn werkweken nu even het gevoel dat ik op vakantie ben en dat is heel fijn. Dus ik geniet nog even met volle teugen en vertel jullie er graag over een paar daagjes weer wat meer over. Tot de volgende!