Ik zit weer in het vliegtuig. Terug naar huis. Terwijl we opstijgen springt mijn Spotify-playlist, die op shuffle staat, op het liedje ‘Saudade, saudade’. Really? Nu? Wat een timing. Want ja, dat voel ik nu. Big time. Saudade. Dat Portugese woord dat staat voor een gemixt gevoel van gemis, afstand, liefde, verlangen en verdriet. En ik voel het even allemaal. Want Portugal verlaten is wel even lastig. Ik deed het drie keer eerder en ik kom elke keer weer terug. Dus dit is een tijdelijk afscheid, want ik ben verbonden met Portugal.
Ik bleef nooit eerder zo lang in dit fijne land, bijna een maand dit keer. En ik leerde het beter kennen dan ooit tevoren. Ook de mindere kanten, de rauwe randjes. Want man, man, man… wat een weertje bijvoorbeeld. De weergoden waren me niet heel gunstig gezind, maar ondanks al die regen en wind bleef ik verliefd op Portugal. Misschien was het toch even precies wat ik nodig had na de stormachtige weken die eraan voorafgingen. Het paste wel bij m’n gemoedstoestand.
Wat ik mezelf constant afvraag, en jullie misschien ook wel, is waarom ik toch zo’n drang heb om te reizen als ik het moeilijk heb. Waarom die ‘wanderlust’ die ik altijd wel heb, dan opeens veel sterker is. In het eerste blogbericht dat ik schreef tijdens deze reis, vertelde ik dat ik op reis de beste versie van mezelf ben. Ik voel me vrijer, vrolijker en rijker. En naar dat gevoel verlang ik als ik het even niet zo goed weet. Dan wil ik op een soort resetknop drukken om terug te gaan naar mijn fabrieksinstellingen. En dat betekent niet dat ik de afgelopen jaren wil wissen, helemaal niet. Maar ik denk dat ik dan vooral terug wil naar de basis. Naar een leven waarin het allemaal even niet zo ingewikkeld is: je bent onderweg, waar naartoe is niet altijd duidelijk en dat hoeft ook niet, want alles is oké. Er zijn geen regels, als je maar op tijd eet en slaapt, de rest is meestal niet zo heel belangrijk. En dat is zo heerlijk simpel.
Maar het is meer dan dat. Ik ben daar namelijk best goed in. Reizen, onderweg zijn, dagen die wit beginnen inkleuren met elke stift die ik kan vinden. De wereld is zo mooi als je weet waar je moet kijken. Zo vol met inspiratie, mooie mensen, culturen, bijzondere momenten en magie. En daar word je leven zoveel rijker van. En welk gevoel is nou fijner dan dat?
Alleen reizen betekent ook dat je even volledig op jezelf aangewezen bent. Dat je het even allemaal in je uppie moet doen, moet vertrouwen op jezelf, soms onverwachte keuzes moet maken en niet stil kan staan. En dat brengt me eigenlijk altijd hetzelfde. Na elke reis, waar ik ook ben geweest. En dat is een gevoel van trots, zelfvertrouwen en geluk. Alsof iets in mij dan tegen me zegt: you’ve got this! En diegene heeft gelijk. Zelfs na vervelende reismomenten, want daar leer je vaak het meeste van en leer je soms een andere kant van jezelf kennen waarvan je niet wist dat je die had.
En dus ben ik heel blij met dat stemmetje in mij dat dan tegen me zegt: het is weer tijd om het even alleen te doen. Dat kun jij. Ga op zoek naar de felste kleuren! En dus stapte ik op dat vliegtuig bijna een maand geleden. Tijdens mijn laatste dagen in Porto ontmoette ik een aantal medereizigers in het hostel waar ik verbleef. Andere dames die hun eigen witte vel aan het inkleuren waren. En soms kun je elkaar dan even helpen met een heel klein stukje van dat papier. Dat is wel zo gezellig 😉 Ik heb altijd het idee dat die fellow wanderers, die ook even naar dat stemmetje in hun hoofd hebben geluisterd, mijn soort mensen zijn. Die het belang van reizen en het inkleuren van je leven ook zien. En ‘wij’, meestal zijn wij introverted extraverts.
En dat zie je in zo’n hostel. Aan een stamtafel tijdens het ontbijt bijvoorbeeld. Je ziet: we willen wel contact, maar waar beginnen we… waar is de opening… In mijn geval gebeurde afgelopen week het volgende: ik zat aan die tafel. En om mij heen zaten, tsja, hoe zal ik het zeggen, dames waar ik misschien toch niet zo heel veel mee gemeen heb. Terwijl zij hun ontbijtbordjes vulden met een half appeltje en een kommetje havermelk met muesli, gooide ik nog een stuk cake op dat van mij, drukte ik twee keer op de knop ‘dubbele espresso’ en smeerde ik mijn broodjes vol met roomboter…
Maar toen was daar Lucy uit Albany, upstate New York. Zij deed iets waardoor wij een instant connectie hadden. Lucy besmeerde haar broodjes namelijk met jam en, tot mijn verbazing, deed ze vervolgens iets dat ik ook altijd doe: ze drapeerde daar overheen een paar plakken kaas! En daar was mijn opening. Ze had een tijdje in België gewoond en die gekke gewoonte daar opgepikt. Tsja, what can I say? Wij lagelanders zijn mafketeltjes en er heel trots op 😉
Lucy bleek een pelgrim. Ze had net haar wandeltocht afgerond van het zuiden van Frankrijk naar Santiago de Compostella en begon aan het volgende deel van haar maandenlange reis. Ze voelde zich wat eenzaam en was ook nog eens jarig. En ik dacht: ja, universum, ik snap wel waarom je Lucy en mij even samen laat komen. Lonely Lucy heeft een feestje nodig en Merry Mandy vindt dat heel leuk om te organiseren. Na het verjaardagsfeestje voor Gemma was Lucy dus het volgende oktobermeisje dat ik mocht ‘versieren’!
Geen feestje zonder taart en dus kocht ik eerst een cupcake voor haar. Wel eentje met spinnen, tanden en bloed, want het was bijna Halloween. In de hostelbar kreeg Lucy een gratis birthdaycocktail, daarna trok ze wat van mijn kleren aan omdat ze alleen maar een paar hikingoutfits had en vervolgens boekten we een Uber naar… het voetbalstadion! Want Lucy wilde graag naar een voetbalwedstrijd. En voor ons Europeanen is dat misschien een beetje gek. Maar voor Amerikanen niet, want die kennen voetbal niet zo en het is dan ook een populair uitje voor niet-Europeanen. Maar, ik ben de beroerdste niet, deze Europeaan is overal wel voor in. En dus begaven we ons binnen no-time tussen de Portugese hooligans! Not even kidding, want we boekten per ongeluk tickets voor het uitvak, wat een sukkels 😉
We bevonden ons in het stadion van de 2e club van Porto: Boavista, en ze speelden tegen Sporting CP uit Lissabon, een wedstrijd in de Primeira Liga (de Portugese eredivisie). Sporting staat op dit moment bovenaan in het klassement. Al heel snel kwamen we erachter dat het misschien niet zo heel erg was dat we in het uitvak zaten, want Sporting… tsja, die waren gewoon echt veel beter. En in een winning mood, want ze scoorden twee keer en het enige doelpunt van de thuisclub werd afgekeurd. En dus zaten we in een juichende massa van jolige Portugezen die het nog wel even nodig vonden om de keeper van Boavista te bekogelen met vuurwerk… En dus besloot de organisatie dat we als uitvak voor straf moesten wachten tot het hele stadion leeg was, voordat wij naar buiten mochten. We vielen bijna in slaap op de tribune, maar uiteindelijk mochten we door een ‘ereboog’ van tientallen ME’ers naar buiten. Het was een mooie, laatste avond. Want de volgende dag vloog ik terug naar huis.
Tijdens mijn laatste dagen in Porto sliep ik in een van de mooiste treinstations ter wereld. En voordat je denkt dat mijn geld echt op was en ik daarom maar op een bankje op het perron ging liggen: ik heb het over een hostel dat zich in dat prachtige Estacão de São Bento bevindt. Ik kwam met de trein aan en stapte zo van het perron het hostel binnen. Ideaal. En het was ook nog eens een heel erg fijn hostel met prima bedden, goede douches, een leuke bar, zelfs een ontbijtbuffet en een paar topruimtes waar je kon relaxen of werken. Dat laatste was voor mij wel even fijn, want ik kon er even schrijven met uitzicht op de mooie, inspirerende stationshal. En ik ben niet helemaal niet met ’thuis’ bezig: ik heb er ook even een sollicitatiebrief geschreven met hulp van het thuisfront (thanks!). En zo rolde ik langzaam weer in de thuismodus, ook al was ik daar eigenlijk nog niet helemaal klaar voor. Maar deze reis kwam ten einde. Ik moest dat vliegtuig weer in…
En na heel wat nogal natte weken werd ik warm welkom geheten door herfststorm Ciarán en schakelde ik dus van weerswaarschuwingen van de Portugese overheid naadloos over naar code oranje hier in Nederland en vlogen de blaadjes me als confetti om de oren. Want terwijl ik weg was waren de bomen hier prachtig verkleurd en was ik net op tijd om er nog even van te genieten voordat Ciarán er korte metten mee maakte. Mijn Portugese avontuur zit er dus weer op. Maar ik ben nog enorm aan het nagenieten. Ik denk daarom ook niet dat dit mijn laatste blogbericht erover is. De vergeten verhalen volgen nog. Denk ik. Even kijken hoe het loopt als ik na het landen echt geland ben. Voor nu: bedankt voor jullie leuke reacties hier en op Instagram!! Hopelijk tot de volgende 🙂
4 Reacties
…en met deze mooie reis in je rugzak..kan je het avontuur aan van een baan en woonruimte zoeken. De wereld ligt aan je voeten, het leven ligt voor je…
❤️
Super om je zo te volgen! En succes weer in Nederland.
Bedankt, Mirjam!! ❤️