Op het kruispunt van fernweh, heimwee en saudade

Het voelt langer, maar inmiddels ben ik drie weken terug in Nederland na bijna een maand in Portugal te zijn geweest. Week 1 was ik nog niet geland, week 2 vond de harde landing plaats en nu, in week 3 probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat mijn nieuwe leven vorm te geven. Ik leef niet meer uit mijn backpack, of wel. Ben weer thuis, maar toch niet en heb weer een avontuur achter me, terwijl de echte reis nu pas begint. Woorden uit andere talen beschrijven mijn gevoel. Fernweh: het tegenovergestelde van heimwee, reislust, een verlangen naar het onbekende… En ja, die zag je aankomen: saudade. Ook een gevoel van verlangen, maar naar iets of iemand waar je niet naar terug kunt. Dus juist wel heimwee, gemixt met weemoed, liefde en een vleugje nostalgie.

Heimwee is een ingewikkeld gevoel. Ik kende het niet zo goed, want het treedt vooral op als je op een onbekende plek bent. Op reis bijvoorbeeld. Maar, als je iets geleerd hebt van mijn blogberichten uit Portugal, of mijn andere reisblogs for that matter, dan weet je: ik ga goed op reizen, daar vind ik mijn happy place. En dus lijd ik meestal juist aan fernweh en kan ik niet wachten om weer het onbekende op te zoeken.

Maar heimwee treedt niet alleen op als je op reis bent. Want de geborgenheid en zekerheden van het bekende missen, dat kan ook gebeuren als je in je eigen land bent. Ook dat is heimwee. En ik denk dat dat de pijn is die ik nu voel. Ik ben al drie weken terug in Nederland, maar ik ben voor mijn gevoel niet thuis en ik kan ook niet naar huis, want mijn huis is mijn huis en thuis niet meer. Sinds mijn relatiebreuk ben ik van de stad naar het dorp verhuisd en woon ik in een huisje achter het huis van mijn ouders. Begrijp me niet verkeerd: ik prijs mezelf gelukkig dat dat kan en ben hier ook dankbaar voor. Maar ik ben 36 en eigenlijk woon ik weer bij m’n ouders, dus ergens is er toch iets misgegaan.

Portugal… of het nu vluchten was voor of uitstellen van deze heimwee die ik aan zag komen, de pijn verzachten van fernweh en saudade of verlichting in de vorm van soelaas bieden, maar ook als zoektocht naar licht in de duisternis, het maakt eigenlijk niet uit. Want ik geef mezelf toestemming om te vluchten, verzachten en verlichten. Ook al vind ik het meestal lastig om deze toestemming ook daadwerkelijk te voelen en toe te laten, want daar is soms zo weinig ruimte voor in het leven. Maar ik doe m’n best.

En dus sta ik, nu ik terug ben, op een kruispunt. Of misschien al niet meer, want ik ben al afgeslagen. Nu is het zaak om koers te houden en bij te sturen waar nodig. En soms denk ik even terug aan mijn maandje Portugal, want wat was het daar fijn. Gelukkig hebben we de foto’s nog 😉 En bij het terugblikken denk ik ook aan de verhalen die ik niet heb verteld. Niet alleen de verhalen tussen de regels, maar ook de verhaaltjes die tussen de blogberichten door glipten, omdat ze te klein waren of te random. Maar soms zijn het juist dit soort gebeurtenissen die als anekdotes overblijven na een reis. De verhalen die van een reis een avontuur maken.

En dan denk ik bijvoorbeeld aan mijn tussenstop waar ik twee nachtjes verbleef toen ik onderweg was naar mijn cabin in de bergen waar ik bijna twee weken heb gewoond en gewerkt. Voordat ik daar aan kwam sliep ik in een pelgrimshostel. Je hebt waarschijnlijk wel eens gehoord van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela in Noord-Spanje. Maar wist je dat er verschillende routes zijn die je kunt bewandelen om daar aan te komen? De bekendste is waarschijnlijk die vanuit Frankrijk, maar er is er ook eentje die door Portugal loopt: de Camino Portugues. En het dorpje waar ik verbleef ligt aan deze route.

Er aankomen als je niet de benenwagen neemt zoals ik, was alleen nog niet zo gemakkelijk. Toen ik uit de bus stapte en ik in geen velden of wegen taxi’s zag staan die me het laatste stukje naar het hostel konden brengen, liep ik naar het stationscafeetje. Zo eentje waar er een rij gepensioneerde mannelijke locals aan de bar zit die gezamenlijk omdraait zodra er iemand binnenstapt die ze niet kennen. Enter: bepakt en bezakte Mandy! “It’s me! Hi! I’m the problem, it’s me!” Met enig handen- en voetenwerk, want het zal je niet verbazen: ze spraken geen Engels, kreeg ik een postertje met visitekaartjes van taxibedrijven erop geplakt en begon ik met bellen. Maar, ook geen verrassing, de taxichauffeurs konden ook geen Engels, en dus drukte ik mijn telefoon in de handen van zo’n pensionado met het adres van het hostel, zowaar met succes en de cafébaas drukte me een broodje in de handen en droeg mijn zware backpack naar een van z’n tafeltjes.

Toen de taxi arriveerde en ik het adres liet zien, keek de chauffeur eerst heel moeilijk en even dacht ik dat ik alsnog een stukje pelgrimstocht met de benenwagen moest ondergaan… Maar, toen hij uit het handschoenenvakje een smartphone toverde, ik voor hem het adres invoerde toen hem dat tot twee keer toe niet lukte (deze telefoon lag er overduidelijk alleen voor emergencies, zo eentje waar je wakker gebeld wordt door je vriend die een café runt en vraagt of je een verdwaalde reizigster naar een of ander hostel wil brengen), waren we zowaar onderweg naar mijn hostel en kwamen we tot grote opluchting (meer van hem dan van mij) aan bij een klein paradijsje.

Want dit hostel, ik vertelde er al eerder over en je hebt de foto’s misschien gezien: dit hostel had een zwembad, hallelujah! En het was toen nog heel even, bleek later, volop zomer in oktober met een whopping dertig graden. En dus plonsde ik even later het heerlijke water in en tikte ik daarna onder een parasol een blogbericht inclusief foto’s van deze heerlijke plek met naast een zwembad ook nog een jacuzzi, papegaaien, een hond, een goed bed, een fantastische douchecabine etc.

Chillen aan een Portugees zwembad… Het lijkt een eeuwigheid geleden nu ik dit verhaal zit te typen op een koude novembermiddag in de bibliotheek van Haaksbergen. Ik ben zojuist bezig geweest met onze kerstplannen voor de theetuin die ik run. En omdat ik wel wat vrolijkheid kan gebruiken, heb ik besloten om er maar weer wat Harry Potter-magie tegenaan te gooien. A little bit of magic is always a good idea! Meer weten? Houd de Instagrampagina van de theetuin in de gaten: @deoalezessprong. Over Harry Potter gesproken: in Porto ben ik weer teruggegaan naar wat magische plekken die een connectie hebben met onze bebrilde vriend. Zie m’n filmpje.

Vluchten, verzachten, verlichten. Ik zei het al: ik doe m’n best. Want soms heb je een beetje ‘lumos’ nodig in tijden van ‘nox’ 😉 en mag je best even vluchten in een andere, magische wereld om de pijn te verzachten. Zo nu en dan brengt dat je zelfs opeens weer op het juiste pad.

Hieronder de vergeten plaatjes 🙂